زندگی ما شاید مثل یک معما بود

گرچه آخرش اول از نخست پیدا بود

من اگر چه انسانی مثل دیگران بودم

دل ولی پراز احساس و همیشه تنها بود

روزهای عمرم بود که گذر نمود اما

چشم پر امید من،روز به سوی فردا بود

دربیان عشق خویش واژه ای نمی یابم

من علاقه ام برتو... بله قد دنیا بود

حرفهای تو مضامینی از ولی و اما بود

گفتی ارزش دل را این زمان که می فهمد؟

قلب دیگران سنگی ،قلب من که دریا بود

عشق ها همان عشق است بین لیلی و مجنون

بین راه اگر ماندیم ،عیب از خود مابود

به چه حال وچه زبان باید گفت

که تورا دارم دوست

که زمین با همه وسعت

اگر اندازه یه مورشود

پیش تو خواهم بود

به چه کس باید گفت

دل چه حالی دارد

بین هر تنگ غروب

چه عذابی ست به رویایی محض

یا به یک خواسته ای

دایم اندیشیدن

چه کسی می داند

بی خیال از همه چیز

من در انگیزه چشمان اهواریی تو

زیرو رو می گشتم

و تو را

با دو دستی که شب و روز به بالا می رفت

از خدای تو

طلب می کردم

و چه سخت است

دگر

بگذارید که نفرین بکنم

هرچه احساس که در فطر این آدمهاست

همه گفتند:

فراموشی وعادت صفت انسان است

پس بگوییدچطور:

دل فراموش کند لحظه هایی دل انگیز و پر از خاطره را

خوبی روح کسی را

که پر از حرمت بود

مهربانی دو دستی ک از اول عشق والفت می ریخت

حرفها طولانی ست

دردها بسیار است

چه کسی می فهمد

بگذارید بگویند ، نصیحت بکنند

صحبت از وصل که نیست

عشق کافی ست که یک عمر دلی

زندگی را

پرا از انگیزه و احساس به پایان ببرد

چه کسی می داند؟

به که باید فهماند؟

به چه حال وچه زبان باید گفت

که تورا دارم دوست

که زمین با همه وسعت

اگر اندازه یه مورشود

پیش تو خواهم بود

کاش در قرعه عشق تو به نام تو شوم

مثل خورشید افق کرده به بام تو شوم

کاشکی با گذری تازه صدایم بزنی

که در این فاصله ها محو کلام تو شوم

یک اشاره پس از این می کند آرام مرا

تا ازاین وسوسه بیرون و به دام تو شوم

دیگر این قدر نشستن به خیال تو بس است

مهربان باش صمیمانه که رام تو شوم

گرچه بی حرف خداحافظی از هم زده ایم

مطمئن باش که مجنون سلام تو شوم

لنگر عشق زدم بر دل طوفانی تو 

تکیه گاهم شده است ساحل بارانی تو

در گلستان وجودم گل زیبای منی 

نازنینم چه بگویم که تو در قلب منی

ﻭﻗﺘﯽ ﮐﺴﯽ ﺗﻮ ﺯﻧﺪﮔﯿﺖ ﻧﺒﺎﺷﻪ

ﺩﯾﮕﻪ ﭘﻨﺞ ﺷﻨﺒﻪ ﻭ ﺟﻤﻌﻪ ﻓﻘﻂ ﺩﻭﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﻣﺰﺧﺮﻑ ﺑﺮﺍﺕ ﻣﯿﺸﻦ ﮐﻪ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯿﺪﯼ ﻓﻘﻂ ﺑﺨﻮﺍﺑﯽ

ﺷﺐ ﻫﺎ ﺩﯾﮕﻪ ﺩﻭﺱ ﺩﺍﺭﯼ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺻﺒﺢ ﺑﺸﻪ

ﺩﯾﮕﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﮔﻮﺷﯿﺖ ﺭﻭ ﺟﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﯽ ﯾﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎﻃﺮﯼ ﻧﺪﺍﺭﻩ ﺑﺮﺍﺕ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ

یه شارژ دو تومنی برای یک ماه کافیه

ﺩﯾﮕﻪ ﺣﺘﯽ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﻫﻢ ﻟﺬﺕ ﻧﺪﺍﺭﻩ،

ﻣﻮﺯﯾﮏ ﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺩﺍﻏﻮﻧﺖ ﻣﯿﮑﻨﻦ

ﺩﯾﮕﻪ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺭﻭ ﻧﺪﺍﺭﯼ

ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺳﺨﺘﺮ ﺍﺯ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ...!

ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﻨﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﯽ ﺑﺎﻫﺎﺵ ﺑﺎﺷﯽ ﺍﻭنه ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﺩ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻪ...!