آدمایی که عشقشونو مثل کانال تلویزیون عوض می کنن آخرش باید بشینن برفک تماشا کنن.

دلم را

به روی عالم و آدم بسته ام

مگر ” دلبستگی ” همین نیست؟

 

به یک ‏جایی از زندگی که رسیدی،

می فهمی  شاید کسی که روزی با تو خندیده است را از یاد ببری،

اما هرگز آنرا که با تو اشک ریخته است را فراموش نخواهی کرد.   

به آنهایی که دوستشان دارید بی بهانه بگویید دوستت دارم

بگویید در این دنیای شلوغ سنجاقشان کرده اید به دلتان

بگویید گاهی فرصت با هم بودنمان کوتاه تر از عمر شکوفه هاست

شما بگویید ، حتی اگر نشنوند . . .

راه که میروی عقب میمانم

نه برای اینکه نخواهم با تو همقدم باشم

میخواهم پا جای پایت بگذارم و مواظبت باشم

میخواهم رد پایت را هیچ خیابانی در آغوش نکشد

تو فقط برای منی.........

و حدس مي زنم شبي مرا جواب ميكني

و قصر کوچك دل مرا خراب ميكني

سر قرار عاشقي هميشه دير کرده اي

ولي براي رفتنت عجب شتاب ميكني

من از کنار پنجره تو را نگاه ميكنم

و تو به نامديگري مرا خطاب مي کني

چه ساده در ازاي يك نگاه پاك و ماندني

هزار مرتبه مرا ز خجلت آب ميكني

به خاطر تو من هميشه با همه غريبه ام

تو کمتر از غريبه اي مرا حساب ميكني

و کاش گفته بودي از همان نگاه اولت

که بعد من دوباره دوست انتخاب مي کني

گاهی گمــان نمـی کنـی و مـی شـود
گاهی نـمـی شــود کــه نـمـی شــود
گاهی هـزار دوره دعـا بی اجـابت است
گاهی نگفته قـرعه به نام تـو مـی شود
گاهی گدای گدایی و بخت با تـو نیست
گاهی تمـام شهـر گـدای تـو مـی شود

نمیدونم قراره تا کجا... اما دوستت دارم

ای بی تو زمانه سرد و سنگین در من 

ای حسرت روزهای شیرین در من

بی مهری انسان معاصر در توست

تنهایی انسان نخستین در من

سخت است هی باشدخیالت ، هی نباشی تو

هی من بسازم عشق را ، از هم بپاشی تو 

من سایه ی سرد زمستان گوشه ی ایوان

فیروزه در فیروزه های روی کاشی تو 

من صاف و ساده ، متنِ یک احساس رودرو

غرق ِ هزار اما و آیا و حواشی تو 

با هر حضور سرد، با هر گفتگوی گرم

داری به هر صورت دلم را می خراشی تو 

من بی قراری های یک ابر ِ زمینگیرم

ابری که نیت کرده بارانش تو باشی ، تو

خانه دل تنگ ِ غروبی خفه بود
مثل ِ امروز که تنگ است دلم
پدرم گفت چراغ
و شب از شب پر شد
من به خود گفتم یک روز گذشت
مادرم آه کشید
زود بر خواهد گشت
ابری آهسته به چشمم لغزید
و سپس خوابم برد
که گمان داشت که هست اینهمه درد
در کمین ِ دل ِ آن کودک ِ خرد ؟
آری آن روز چو می رفت کسی
داشتم آمدنش را باور
من نمی دانستم
معنی هرگز را
تو چرا بازنگشتی دیگر ؟
آه ای واژه ی شوم
خو نکرده ست دلم با تو هنوز
من پس از این همه سال
چشم دارم در راه
که بیایند عزیزانم، آه !

زنانه دل ببند

مردانه بمان

و...

و کودکانه ابراز کن

هیچ وقت با کسی که دوستش داری ،

طولانی قهر نکن ...

چون بی تو زندگی کردن رو یاد می گیره

دلم هوای آغوشت را دارد

هوای شبی سرد در آغوش مردانه ات

هوای نوازشهای بی پایان و زمزمه های عاشقانه ات

بگو تمام تو مال من است!

شاید این تو نبوده ای که رفته ای

شاید این منم که باید برگردم

بیا قراری بگذاریم

هردو به سمت هم قــدم برداریم

دنیا کوچک است 

میدانم بهم دیگر میرسیم

اگر دل ببندی به بال نسیم

به یک چشم بستن به هم می‌رسیم

نترس از جنون، ساز لیلا بزن

بگو عاشقم ، دل به دریا بزن!

من آوازه‌خوان لبان توام

مصیبت‌کش گیسوان توام

به دوش دلم، بار دوری چقدر؟

فدایت بگردم! صبوری چقدر؟

عزیز منی، کینه‌توزی مکن

گناه است پروانه‌سوزی مکن

چرا خندة زورکی می‌کنی

شب و روز من را یکی می‌کنی

دل‌آزرده بودن گناه است و بس

پل آشتی یک نگاه است وبس

جهان کوچة سبز پیوندهاست

بهشت خدا پشت لبخندهاست

بخند ای بهارِ دل سرد من!

کسی نیست غیر از تو همدرد من

تو اندوه من باورت می‌شود

تو از عشق خیلی سرت می‌شود

تو سر سبزی روزگار منی

در این سال قطبی بهار منی

به حقِ دل ِحضرت فاطمه

جدا کن حساب مرا از همه

کنارم بمان ای تسلای من!

که بی اعتبار است فردای من

به جان تو کز هر دو عالم سری

تو از هر که من داشتم بهتری

به سوزانی تیر آهت قسم

به ارد‌یبهشت نگاهت قسم

به لرزی که در جانم انداختی

بر ارکان ایمانم انداختی

کجا پای از این ورطه پس می‌کشم

برای تو دارم نفس می‌کشم

بزن زخمه بر ساز دلتنگی‌ام

که من تشنة جام یکرنگی‌ام

به فکرم نباشی هدر می‌شوم

رهایم کنی در به در می‌شوم

اگر باده‌خوارم حریفم تویی

اگر شعر دارم ردیفم تویی

به مولا قسم هر چه گویم، کم است

دهانم پر از "دوستت دارم" است

یه احساسی به تو دارم یه حس تازه و مبهم

یه جوری توی دنیامی که تنها با تو خوشحالم

یه احساسی به تو دارم شبیه شوق و بیخوابی

تو چشمات طرح خورشیده تو این شبهای مردابی

تا دستای تو راهی نیست دارم از گریه کم میشم

تو مرز بین من با تو دارم شکل خودم میشم

مث گلهای بی گلدون هنوزم مات بارونی

تو از دلتنگی دریا توی توفان چی می دونی؟

نمی دونم کجا بودم که رویاهامو گم کردم

که می سوزم که می میرم اگر که از تو برگردم

خودم بودم که می خواستم همه دنیای من باشی

ببین غرق توام اما هنوز می ترسی تنها شی

یه احساسی به تو دارم یه جوری از تو سرشارم

یه کم این حسّو باور کن که بی وقفه دوست دارم

یه احساسی به تو دارم شبیه عشق و دل بستن

تو هم مثل منی اما یه کم عاشق تری از من

تمـام این چـند سـال و اندی عــمرم بـه کــنار …
مـن فـــقط ،
بـه انـــدازه ی همــان  صدم هـای ثانیه ای که ،
در هــوای عطر آغــوشت نفـس کـشیـدم ،
زنـــدگـی کردم

سکوت را مي‌پذيرم
اگر بدانم
روزي با تو سخن خواهم گفت

تيره بختي را مي‌پذيرم
اگر بدانم
روزي چشم‌هاي تو را خواهم سرود

مرگ را مي‌پذيرم
اگر بدانم
روزي تو خواهي فهميد
که دوستت دارم 

تو مرا یاری داده ای تو در کارم مرا یاری داده ای  من تو را یاری داده ام من در کارت تو را یاری داده ام و من به خاطر این "من "و "تو"  از خداوندگار سپاس گذارم

 (جبران خلیل جبران)

آن گاه که خورشید

نوازش گلها را ازیاد می برد

وباران

بارش محبت را فراموش می کند

تو با دستان مخملیت 

احساسم را لمس کن

وبا چشمان مهربانت 

برنگاهم محبت ببار

ای کسی که یادآور روزهای خوب زندگی منی.

یکی می پرسد اندوه تو از چیست ؟

سبب ساز سکوت مبهمت کیست ؟

می نویستم برای آنکه باید باشد و نیست 

زندگی ما شاید مثل یک معما بود

گرچه آخرش اول از نخست پیدا بود

من اگر چه انسانی مثل دیگران بودم

دل ولی پراز احساس و همیشه تنها بود

روزهای عمرم بود که گذر نمود اما

چشم پر امید من،روز به سوی فردا بود

دربیان عشق خویش واژه ای نمی یابم

من علاقه ام برتو... بله قد دنیا بود

حرفهای تو مضامینی از ولی و اما بود

گفتی ارزش دل را این زمان که می فهمد؟

قلب دیگران سنگی ،قلب من که دریا بود

عشق ها همان عشق است بین لیلی و مجنون

بین راه اگر ماندیم ،عیب از خود مابود

عشق مانند ساعتی شنی است که با قلب لبریز و با مغز تهی می شود .

.

هر کدام از ما چون فرشته ای با یک بال است . و تنها زمانی قادر به پرواز خواهیم بود که در آغوش هم باشیم . 

برای خواندن بقیه کلام عشق به ادامه مطلب بروید.

 بی تو هیچم نماندی و تنهاترینم اکنون اشکهایم بدرقه راحت

نگاهت راچه آسان از چشمانم گرفتی گوی که تو هیچ احساسی نداری